اَنَا مَدینَهُ العِلم وَ عَلیٌّ بابُها.

پیامبراکرم حضرت محمد(ص)

چنین گفته پاک پیغمبر است                که من شهر علم و علی هم در است
ورود به شهر علم و دستیابی و حصول دانش ازلی مستلزم حضور معلم و هادی دانایی است که از جانب خداوند به نورانیت در دل سالک به او معرفی شده باشد.

خداوند در قرآن کریم می­فرماید:(سوره 57 حدید/ آیه 9)

هُوَ الّذی یُنَزّلُ عَلی عَبدِهِ آیاتٍ بیّناتٍ لِیُخرِجَکُم مِنَ الظّلُماتِ اِلَی النّورِ.
«او است آنکه فرستد بر بنده خویش آیتهای روشن را تا برون آرد شما را از تاریکیها به سوی روشنایی.»

مولا امیرالمؤمنین علی(ع) می­فرماید:

ایمان در دل به نقطه نورانی پیدا می­شود و هر چند ایمان افزون می­شود آن نقطه نورانی فزونی می­گیرد.

هر انسانی با قرار گرفتن در هماهنگی و توازن وجودی قادر است از نازلترین مرتبه موجودیت خود یعنی مرتبه ثقیل مادی به مراتب لطیف و روحانی مکنون در خود عروج نماید. در این هماهنگی است که انسان لایه­ها و پیکره­ها و برزخهای وجودی را طی می­کند تا که جسم و نفس و روح در یک توازن حقیقی، علم عالم را عرضه نماید. پیامبران، اولیا و عرفا نمونه­های عالی چنان عروجی هستند. حصول چنین توازن و هماهنگی را عارف میسر می­سازد. عارف شناخت حقیقت و جوهره هستی را از طریق خود شناسی و کشف بُعد لایتناهی و ملکوتی انسان و اسرار مکنون در قلب می­داند.

بنابر تعلیمات مکتب طریقت اویسی شاه مقصودی®، بدن انسان دارای سیزده مرکز الکترومغناطیسی بوده که این مراکز، سلامتی و همچنین حیات او را در بعد ماوراءالطبیعه و روحانی تضمین می­نمایند. مهمترین این مراکز در قلب جای دارد. مولانا شاه مقصود صادق عنقا، چهل و یکمین پیر طریقت، آن را «عقده حیاتی قلب» و به عبارتی «من» نامیده­اند.

عقده حیاتی در قلب جای دارد و دروازه ورود به عالم روحانی بشر و ملکوت خداوند است.

«تو ای انسان! حقیقت را در قالب ملکوتی خویش، در سومین نقطه دل، آنجا که محل پیوستن دو عالم لطیف و ثقیل است، بین خواب و بیداری جستجو کن. عقده حیاتی در قلب نور علم و یقین و عین علم است. چون همه داناست هر صورتی متصور از اوست و هر تعینی متعین از او. او جوهره همه لطایف و پیکره کلیه اجرام است. همه به صنعت دست او کامل است.»1

مولانا صلاح­الدین علی نادر عنقا، پیر مکتب طریقت اویسی شاه مقصودی ® می­فرمایند:

«کشف حقیقت وجودی سالک و به عبارتی «من»، یقین، رهائی، صلح و آرامش را به ارمغان می­آورد. یقین براساس کشف و شهود و به عبارتی حصول علم و دانش می­باشد.»2